Op naar de laatste sleepover

Na de wijnvelden zien we het landschap weer veranderen en het wordt wat drukker op de weg. We krijgen te maken met wat opstoppingen maar de reis naar de abdij in zee verloopt zonder problemen. Via booking had ik ook dit Hotel geboekt en kreeg een ingewikkelde uitleg met codes hoe ik de parkeerplaats op moest rijden. Maar ik denk dan altijd ik zie het daar wel. Nu wil het feit dat je normaal om de 60 km wel tankstation tegenkom en waar we dan ook onze sanitaire stop maken. Voor mannen niet zo’n probleem maar ik zie me toch niet zeer charmant ergens tussen de brandnetels zitten. Uiteindelijk komen we een bord tegen waar we kunnen stoppen, wij eraf en komen in een slapend dorp en volgen de aanwijzingen op richting de plaats van bestemming voor de sanitaire stop en staan op een plaats voor campers. Dit is met recht een leermoment er zijn hier kranen een bord met telefoonnummers voor de bakkker ect. Maar geen sanitaire voorziening. Er staat 1 camper en zie de luxaflex bewegen. Ik roep kom we gaan ik zie wel,  aandacht op de weg en vergeten dat m’n nood best hoog is. Ondertussen zit willem met iPad te zoeken waar ik kan stoppen maar nu wil ik door naar het hotel. We komen in een straat met eetcafés en B&B en volgen de aanwijzingen nauwkeurig op. En zo komen we bij het Hotel en zien st mont michel prachtig in de zon liggen. Willem zegt tjonge wat is dat mooi lijkt wel een puzzel. Inchecken en de kamer is prima met een prachtig uitzicht op de zee en abdij. Na het verdiende opfrismoment, stappers aan rugzak op en go. Jaren terug moest je de tijden van het tij in de gaten houden, maar er is nu een loopbrug en of busje. Wij namen de bus, en komen aan in een andere wereld wat een uitzicht en wat mooi, we waren te laat om de abdij in te kunnen maar dat mocht de pret niet drukken. We spotten wat wadlopers en bedacht me dat dit in deze streek een uitdaging kan zijn want weet uit zeilervaring dat het tij enorm is. Maar door mijn reisgidsen  kenden we wel het verhaal van La Mére Poulard en bekeken de menukaart, best prijzig dus besloten om op het vaste land te gaan eten. Maar Willem zei toen we wegliepen, we zijn er nu, we gaan er eten, dit is toch bijzonder om er ook te zijn geweest. Dus rechtsomkeert en kregen na de qr code een leuk tafeltje naast de vele Foto’s van staatshoofden en andere beroemdheden die hier zijn geweest. We bestelde oa de beroemde omelet die op hout wordt gebakken en genoten van dit etablissement, met rijke historie. De nacht viel in en we namen de bus terug en genoten nog van het verlichte eiland in de zee. Het uitzicht lijkt wel een sprookje. Slapen en morgen laatste stuk.