Klaar voor onderwater

We worden wakker en zien mist en een wazig aftekening van de punt van de abdij. Wat een geluk gisteren volle zon, en nu mist.  Voor de trouwe volgers zijn we deze reis begonnen in Caen in het museum lag een boek d-day 44 waarop ik Willem toen op attendeerde, maar kreeg als antwoord ach ik heb al zoveel boeken. Maar de hele vakantie had Willem spijt dat hij het niet had gekocht. Nu op 130 km afstand en op 30 km van de geplande route, lag dat boek, dus stelde aan het ontbijt voor om even dat op te halen, en zo geschiedde. Dus wij weer in de auto opnieuw maar het museum Caen. Wij naar binnen en liepen richting boek, maar ik zie veel maar niet het boek. Na wat navraag gedaan te hebben kregen we te horen .... uitverkocht! Oeps die had ik niet aan zien komen, en zoeken naar een vervanger. De mw snelde ineens op ons af, er waren er nog 2 gevonden ergens en die werden nu opgehaald dus even wachten. Willem zag nog een mooie geruite pet, wat ik “bombardeerde” al golfpet met D-day erop! Hoe toepasselijk in golf en woordelijke zin. 
Met aankopen onder de arm liepen we naar de auto, eenmaal in de auto begon het met regenen, hè bah nee toch. En herinnerde me de weerkaart die ík gisteravond nog had bekeken en denk dit dus...en dan de hele dag. Eenmaal op de snelweg was de regen overgegaan in slagregen geen hand voor ogen laat staan andere auto’s. De kilometers schoten niet op, maar Willem had nergens last van en las de hele dag voor uit zijn nieuwe aanwinst. Dus mocht iemand nog wat willen weten.... We ploeteren ons door de regen, de hemel staat open en giet dat lekker over ons uit. Onze geluksmomentjes op de Franse snelwegen zijn voor vandaag wel de tolpoortjes, altijd leuk auto’s die voordringen en er dan niet doorheen kunnen, omdat ze geen tolbadge hebben en zich bij een ander poortje moeten melden. Les 1 ga nooit achter voordringende auto staan 9 van 10x staan ze verkeerd. Dus Willem zwaait nog lachend en wij weer weg. 10 minuten later zie je dezelfde auto veel te hard langs komen om vervolgens geflitst te worden. Wat een nare dag voor de man. Op snelwegen leer je medemens goed kennen. Als de avond invalt en we bijna verdronken zijn opper ik , we gaan stoppen om wat te eten en bij te komen. Willem ruikt de stal en wil eigenlijk door maar begrijpt m’n gevoel van even pauze. Dus we rijden een afslag af in het donker. Nu weet ik niet of wij de enige zijn die het programma wel eens hebben gezien van Herman de Blijker die lijdende restaurants helpt, maar wil je lachen Google de druiventros. Dus ik de rotonde op en links en hoor willem zeggen ja hoor gezellig de druiventros. Ik nog denkende dat het een grap is, stap uit en sta ik oog in oog met de eigenaresse uit de tv serie. Iedereen kent dat gevoel van vluchten kan niet meer.. wij naar binnen bestellen wat, het enige wat in de smaak viel was het brood en het 0% biertje. Wat een nare schuur is dat. Met nog 250 km voor de boeg rijden we uiteindelijk Heerde in en parkeren we de auto op ons pad. Motor uit en ik roep Kalsbeek we did it.....wat een reis. Zonder kleerscheuren auto die het goed heeft gedaan en wij ook. Dit avontuur zo samen was er één met gouden randje, en voor herhaling vatbaar.