Eenzijdige paniek in de ontbijtzaal

We werden uitgerust wakker en denken terug aan ons diner en verwachten eigenlijk niet veel van het ontbijt. Willem zegt “wist je dat er 4 sterren op de gevel staan” , ik mompel dat gaat over het zwembad maar ze zijn vergeten de kok wat zwemles te geven. Met mondkapjes op gaan we opweg naar het ontbijt. Krijgen een tafel aangewezen en ik zet een kop koffie neer en mijn tas. Haal ondertussen een broodje op, kom terug en merk koffie staat er nog maar tas weg. Een paniekaanval was aanstaande. Mijn ogen schieten door de zaal , spreek een dame van de bediening aan die me met grote ogen aankijkt en niks zegt. Ik roep iets in de trend van mijn tas is weg wie heeft mijn tas, en bedenk mijn hele hebben en houden zit erin. Willem kijkt me aan en begreep mijn stortgolf woorden niet zo snel, dus ik hol naar de gang, en denk die draaideur  daar komt niemand door naar buiten. Een groep Japanners staan te wachten en man buigt nog voor me, achteraf nog erg om gelachen wat een vertoning moet t geweest zijn.  Een man achter de receptie staat op en komt met mijn tas naar me toe ..... hoe dan. Willem staat ineens achter me en zegt ohh je hebt je tas, ik terug naar het ontbijt staat dezelfde vrouw me weer aan te kijken en zegt ja ik zag de tas en dacht ik breng hm naar de receptie. Mijn God zeg dat dan als ik t vraag, maar merk dat de 2 woorden die ze Engels sprak nooit kon begrijpen wat ik haar had gevraagd. We ploffen neer en ik veeg de angst van m’n hoofd. Ik zeg nog schande in dit hotel moeten ze naast Spaans toch een beetje Engels spreken. Willem zegt doe is rustig, heethoofd. Nou ja iemand moet op t kapitaal letten toch? Na het broodje wilde ik weg en we  besloten om snel de auto weer te starten. Op naar Saint Emilion te France. Op naar nieuwe avonturen.